Ik ben heel blij dat ik aan het werk ben gebleven

Ik kan niet stil zitten. Toen ik met mijn motor een ongeluk kreeg, dacht ik dat het afgelopen was voor mij. Ik heb lang in coma gelegen. Ze dachten dat ik er binnen een paar weken niet meer zou zijn. Dat liep anders. Ik ben er nog steeds en hoe. Mijn hersenen werken niet meer zoals vroeger. Ik zat vroeger op een architectenbureau als junior. Dat ging best goed, maar na het ongeluk niet meer. Dingen uitvoeren kan ik prima, maar bedenken niet meer. Iemand moet mij uitleggen wat ik moet doen. Je ziet aan de buitenkant niets aan me. Behalve dat van dat been. Ik rol mijn broek expres op, zodat mensen in elk geval iets zien. Anders gaan ze dingen aan mij vragen en weet ik het niet. Ik raak dan in de war. 

Mijn vorige baas kon niets meer met mij. Dat snap ik ook. Maar via via ben ik wel weer aan het werk gekomen. Ik werk voor mijn gevoel hard maar er komt minder uit mijn handen dan bij andere mensen. Dat vindt mijn baas niet erg. Hij krijgt subsidie voor me en vindt het goed dat ik blijf werken. Dat wil ik zelf ook.