Vanessa Umboh, moeder van 40.000 kinderen, wint tweede RoeteRing

'De jury voor de RoeteRing meent unaniem dat de RoeteRing in 2022 toekomt aan Vanessa Umboheen strijdster tegen armoede in het algemeen en kinderarmoede in het bijzonder', zo begon Eva González Pérez haar speech bij de uitreiking van de RoeteRing. Vanessa hield het vanaf dat moment niet meer droog. Het is een lange emotionele reis die ze heeft gemaakt. Begonnen als zorgmedewerker viel haar steeds meer op dat de manier hoe met mensen wordt omgegaan niet bij haar paste. Ze liet het weten en haar mond werd gesnoerd. 

Eva González Pérez: 'Wij allen zijn met jou van mening dat de kloof die tussen burger en overheid is ontstaan gedicht moet worden. Een systeemverandering moet er komen. Er moet inderdaad worden gestopt met praten óver mensen die in armoede verkeren en oplossingen vóór hen verzinnen. In gesprek gaan met ze, en vragen wat ze nodig hebben, dat moet het startpunt zijn.'

Na diverse ups-and-downs in het leven van Vanessa valt haar oog op een artikel in de krant. Ze leest verbijsterd dat één op de vijf kinderen in Rotterdam met honger in de klas zit. Allereerst overheerst bij haar ongeloof, maar het is waar. In plaats van te kiezen voor een fulltime baan gaat ze fulltime een bewonderingswaardig gevecht tegen de armoede aan. Ze leeft zelfs in armoede omdat ze haar volledige tijd wil spenderen aan deze 40.000 kinderen.

Ze richt de stichting ‘Stem zonder Gezicht op’ voor alle kinderen zonder basisvoorzieningen. Via deze stichting wil ze iedereen uitnodigen na te denken wat zij willen delen of kunnen inzetten. Ze krijgt het voor elkaar om kinderen blij te maken en wordt zelf blij en gelukkig van die lieve gezichtjes die blij worden van speelgoed dat eigenlijk ieder kind zou moeten kunnen hebben maar niet altijd kan krijgen. Na drie jaar vechten tegen armoede IN armoede heeft ze weer terugval. Ze wordt depressief. Uiteindelijk komt ze tot het besef ze goed voor zichzelf moet zorgen als zee de wereld wil veranderen. De wereld veranderen doe je inderdaad niet alleen, maar samen.

González Pérez: 'Ik hoop dat jouw droom “Een stad, waarin binnen wijken en buurten mensen weer naar elkaar omkijken, waar mensen elkaar helpen als ze het slechter hebben” zo snel mogelijk uitkomt en snel wordt uitgebreid tot een heel land!'

Fotografie: Thierry Schut